Deneyimsel Öğreti ve İnsan Tanıma

Esneyebiliyor musun? “İnsan rutinini sever…” yazıyordu makalenin başında.  “İşte beni anlatan bir yazı...” diye düşünüp gözleri parladı Ceren’in. Çevresinin sürekli “Rutininin, kurallarının dışına çıkmıyorsun. Biraz esnemen gerekir.” eleştirilerine bir cevap olarak aile ve arkadaş gruplarına gönderebilecekti.  Kendisini destekleyecek bir görüş vardı ve bunun üstüne makale yazılmıştı. İçten içe insanların onu anlamadığını düşünür, çok eleştirilince de kendince savunma yolları üretirdi. Bu makale de onlardan biri olacaktı…  Ceren makaleyi okumaya başladı… Fakat makalenin başlığıyla içeriği çok farklıydı. “İnsan rutinini sever fakat farklı problemlerine çözümlerin farklı yollardan geçeceği,  Hep aynı şeyi yaparak mevcuttaki sorunların çözülemeyeceği,  İnsanın bulunduğu duruma göre esneklik göstermesi gerektiği…” gibi çevresinin de zaman zaman kendisine verdiği öğütlere benzer tavsiyeler vardı. En çok canını acıtan cümle ise, “İnsan esneyemezse kırılır…” olmuştu. Ge...

5 Dakika Daha Erteleye erteleye büyüttük her şeyi hayatta... Önce çalan alarmı ertelemek le başladık beşer dakika... Sonra birer birer zor gelmeye başladı çok şey zamanda... Toplanacak yataklar, Asılacak çamaşırlar, Yıkanacak bulaşıklar vardı ertelenen... Erteledikçe büyüdü, büyüdükçe ertelendi... Okunacak kitaplar, Yazılacak yazılar, Anlatılacak şeyler vardı... Ertelendikçe zor geldi, zor geldikçe ertelendi... Çıkılacak yollar, Verilecek kararlar, Atılacak adımlar vardı... Ertelendikçe büyüdü, büyüdükçe ertelendi... Sağlıklı beslenme yolları, Yapılacak sporlar, Her güne başlarken yeni niyet ler vardı… Erteledikçe zor geldi, zor geldikçe ertelendi… Düzeltilecek çekmeceler, Elenecek kıyafetler, Biriktikçe biriken eşyalar vardı, Erteledikçe büyüdü, büyüdükçe ertelendi… Alınacak gönüller, Dilenecek özürler, Sorulacak hatırlar vardı... Ertelendikçe zor geldi, zor geldikçe ertelendi... Cevaplanacak sorular, Verilecek hesaplar, Düşünülecek çözümler vardı… Erteledikçe büyüdü, büyüdükçe ertele...

“İyi” Kime Denir? Nasıl hissediyoruz kendimizi? Âdettendir “iyiyiz” demek… Sahiden de iyi miyiz?  Ne demek ki “ iyi ”?  Bir şeyi doğru yapmak, iyi olmak için yeterli mi? Peki gerçekte kimdir “iyi”?  Kim, ne yapınca “iyi” deriz? Uyuyan çocuğunun üstünü örten bir baba iyi midir?  Yemeğe burun kıvıran çocuğuna tost yapan anne?  Ağlayan torununu kucaklayan bir nine?  Korkmasın diye torunu, köpekleri kovalayan bir dede? Hangisi daha fedakâr ? Daha kahraman? İnsan diğer yaratılanlardan farklı…  Peki, onu farklı yapan ne? Hangi güvercin yavrusunu aç bırakmış?  Hangi tavuk kendini siper etmemiş civcivlerine?  Hangi anne kedi duyarsız kalmış yavrularının çağrısına?  Hangi biri kanatları arasına alıp korumamış kendinden dünyaya gelenleri? Meğer ebeveynlik diğer canlıların doğasında da varmış…  Zarardan koruma, canı pahasına kendini siper etme… Kendinden olanı koruyup kollamak doğanın bir kanunu. Peki o zaman insanı iyi yapan ne? Bir kediden a...

Gözümde Dağ Gibi "Bu sefer spora başlayacağım, hem de haftada 5 gün gideceğim!" cümlesiyle yine baş başaydı Müge. Kaçıncı " bu sefer " deyişiydi hatırlamıyordu bile...  Ona bu kararı aldıran şey, her seferinde nefes nefese bırakan merdivenlerdi. "Sadece iki kat merdiven çıktım, yaşımın iki katı insanlar kadar yoruldum." diye söylene söylene girdi evine. Her zaman olduğu gibi, nefesi normale dönünce spora başlamayı erteleyecekti. "Evden çalışmak beni hareketsiz yaptı." diye işini bahane etse de hareket edecek çok fırsatı olduğunu biliyordu. İş arkadaşı Büşra da evden çalışıyordu ama gayet formdaydı. Ne yaptığını sorduğunda ise sabahları 3 dakika esneme hareketleri ve akşamları 15 dakika yürüyüş cevabını almıştı.  "Ben neden formda olamıyorum? Biraz hareket etsem hemen tıkanıyorum. Böyle devam edersem sağlığımdan da olacağım!" diyerek elindeki poşetleri yere bıraktı. Gözü buzdolabının üzerindeki yapılacak listesine ilişti. Uzunca bir lis...

Umudun Busesi O öpücükle umut verdi koca dünyaya küçücük yüreğiyle. Herkes susarken o konuşmadan anlattı her şeyi. Bir öpücükle söyledi kardeşine. Masum tek bir öpücükle. Annemiz cennette, Yanındayım korkma diyen… Cennete gitmek için sıra bekleyen… Rabbimiz bizimle diyen… Öyle bir öpücük ki… Zulmün ortasında, Tüm dünyanın sustuğu zamanda, Umudu anlatan, Cennet kokan bir öpücük…   *** İnsanoğlu var olduğundan bu yana amacı hiç değişmemiştir. Mutlu başarılı olmak ve iyi ilişkiler kurmak.  Deneyimsel Tasarım Öğretisi  de insanın amacını amaç edinmiştir.  "Kim Kimdir" ,  "İlişkilerde Ustalık"  ve  "Başarı Psikolojisi"  programlarında sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı, daha mutlu ve daha marifetli olmalarına destek olur.  "Her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen biri vardır." ***